Om mijn tienerdochter aan het wandelen te krijgen, moet ik altijd mijn trukendoos bovenhalen. Die dag zouden we naar Limburg gaan en voor een etentje in één van haar favoriete restaurants aldaar wou ze wel mee. De onvermijdelijke wandeling zou ze er dan wel bijnemen. Om indruk te maken ging ik op zoek naar een iets avontuurlijkere — lees: niet vlakke, gevarieerde en mét vlonderpad — route en kwam zo uit bij een tochtje van net geen 8 km in het Bunderbos, het steilste hellingbos in Nederland. Tieners kunnen koppig zijn, maar mijn dochter liet tijdens deze wandeling de meeste van haar tienergrillen gewoon varen. Achteraf toonde ze zich zelfs bereid om met ons op wandelvakantie te gaan, “zolang het maar geen saaie wandelingen zijn”. In deze post vertel ik je waarom deze wandeling in Zuid-Limburg dat allerminst is.
Natura 2000-gebied
Op de rechterflank van het Maasdal in de Nederlandse provincie Limburg, strekt zich van de dorpjes Bunde tot aan Elsloo een sprookjesachtig hellingbos uit. Men spreekt over ‘het Bunderbos’, maar eigenlijk is dit de naam van het zuidelijke deelgebied nabij Bunde. Wat meer noordelijk, bij Geulle, vinden we het Geulderbos en bij Elsloo het Hoge en het Lage Bosch. Het deel bij Elsloo, dat ook wel het Elslooërnbos wordt genoemd, is het steilste hellingbos in Nederland.
De totale oppervlakte van het Natura 2000-gebied is 189 ha, met een lengte van 5 kilometer en een breedte die varieert van enkele honderden meters tot meer dan een kilometer. De bossen bevatten talloze bronnen en beken en worden door Natura 2000 omschreven als ‘de mooiste bronbossen in Nederland’.
Op de portaalsite van Zuid-Limurg vind je enkele bepijlde wandelroutes terug, maar deze situeren zich allemaal eerder ter hoogte van Bunde. Wij vatten onze wandeling aan in Geulle, een plaatsje dat ontstond door de samenvoeging van een aantal gehuchten in het gebied tussen Bunde en Elsloo. Deze route is niet bewegwijzerd. Onderaan deze post vind je de praktische informatie alsook de route op kaart en het GPX-bestand.
Vlonderpaadjes, bruggetjes, trapjes en een tunneltje
“This better be good“, dacht ik bij de start van de wandeling. Een schaduwrijk pad aan de rand van het bos bracht ons al vrij snel tot het panoramapunt over Geulle in de Maasvallei. Wow! Meteen werd duidelijk dat we best wel hoog zaten. Daarop volgden steile afdalingen en ferme klimmetjes over dichtbegroeide, soms nauwe bospaadjes, af en toe langs flinke afgronden (niet meteen gevaarlijk, maar misschien niet voor loslopende kleuters en ook niet buggyproof). Met uitzondering van wat brandnetels en doornen, vond de dochter het geweldig. Oef!
Na deze vliegende start, een kort intermezzo langs dorre akkers met in de verte helaas heel even zicht op wat industrie. Maar al gauw kwamen we terug in een ander deel van het Bunderbos. Via een bostrapje — zo zijn er wel meer op deze wandeling — bereikten we het meest idyllische stroompje ooit: helder, kabbelend bronwater met hier en daar een beverdam. De Hemelbeek heeft haar naam alvast niet gestolen! Een houten bruggetje en een tunneltje wat verderop maakten het plaatje helemaal af. Dochterlief spotte bovendien kleine visjes in het water, wat nog extra punten opleverde voor deze gevarieerde wandelroute.
Variatie troef
Een fraai wandelpad parallel aan de Kanaalweg naast het Julianakaal bracht ons vervolgens tot aan het roosterpad in het natuurgebied rond de Hemelbeek. Na een stukje langs de oever, kwamen we wat verderop, alweer via een trapje, terecht in het park van Kasteel Elsloo dat naar het zuiden toe weer overgaat in het Bunderbos. Een ijzeren brug over het spoor voerde ons tenslotte via het gehucht Catsop terug in de richting van Geulle. Zelfs helemaal tot op het einde bleef deze wandeling verrassen: een passage langs een prachtige holle weg (de Eijskensweg) en een weidevoetpad (het Hussebergpad) waar het onkruid weliswaar iets te weelderig stond naar de smaak van een zestienjarige.
Je kan op de foto’s klikken om deze uit te vergroten en te bekijken in een slideshow.
Missie geslaagd
Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik net als mijn kroost ook niet van eentonige wandelingen hou. Ik loop bijvoorbeeld niet warm voor kilometers langs een geasfalteerd jaagpad of vlakke, uitgestrekte polders en op strandwandelingen ga ik na een uurtje wel geeuwen. Ook voor mezelf ga ik dus steeds op zoek naar gevarieerde routes, liefst zoveel mogelijk onverhard; vlonderpaden zijn een troef.
Met zijn ferme hellingen en kabbelende bronbeekjes wist het Bunderbos moeiteloos mijn dochter te verleiden. Steile bospaden, trappenpaadjes, bruggetjes enzovoort, zorgden allemaal voor dat avontuurlijke sfeertje waar een tiener (maar zeker niet alleen zij) dol op is. Het donkere bakstenen tunneltje onder de spoorweg door, midden in het bos, was een ietwat mysterieuze bonus. Wees gerust, meisje, wij keren zeker nog terug, al was het om de voorjaarsbloeiers te zien ontluiken of paddenstoelen te tellen in de herfst. Missie geslaagd!
Praktisch
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies, schade of letsel voortkomend uit of verbonden aan het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!