Wanneer ze me vragen welke nu eigenlijk mijn favoriete wandelroute is, blijf ik het antwoord meestal schuldig. Schuldig, ja, zo voel ik me ook, want kiezen is verliezen en werkelijk, ik geniet van élke wandeling die ik maak. Niet iedere route haalt uiteindelijk de blog, maar een keuze maken uit diegene die dat wel doen, ik krijg het niet over mijn hart. Omdat Nieuwjaar staat voor lijstjes en goede voornemens, waag ik me in deze post toch aan een terugblik op 11 wandelingen die het voorbije jaar voor mij bijzonder gekleurd hebben, in een willekeurige volgorde, uiteráárd.
De Wolfsputten in Dilbeek
Begin 2023 bracht een smal graspaadje mij in de Wolfsputten, een natuurparel op een boogscheut van Brussel. Het natuurgebied in Dilbeek bevindt zich aan de vertakte bovenloop van een beeknetwerk. De putten danken hun ontstaan aan de ontginning van kalkhoudende, fijnkorrelige zandsteen tijdens de middeleeuwen die duidelijk sporen heeft nagelaten in het landschap. Daar wisselen droge en natte stukken elkaar af; elk stuk vormt een unieke biotoop voor planten- en dierenleven.
De Wolfsputten zijn een populaire bestemming voor wandelaars en joggers die willen genieten van de rust en schoonheid van dit unieke stukje Dilbeekse natuur. Natuur en Bos heeft duizenden nieuwe bomen geplant en de centrale poel geruimd om amfibieën meer kansen te bieden. Naast de upgrade van de vlonderpaden is een uitkijkplatform in het hart van het gebied nu de nieuwe blikvanger, letterlijk en figuurlijk.
De wandeling door de Wolfsputten is een bewegwijzerde route waarvan zowel een korte (4,6 km) als lange (8,6 km) variant bestaat. Beide routes zijn hoofdzakelijk onverhard (respectievelijk 87 % en 92 %).
Het Kluizenbos in Affligem
Onder de prille lentezon belandde ik in het Land van Aalst voor een wandeling — deels knooppunten, deels bewegwijzerd door Natuurpunt — van 8 km. Een grotendeels onverharde route en de belofte van een knuppelpad: dit kon niet verkeerd zijn.
Op deze wandeling verken je het zacht glooiende landschap op de grens van Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant. Starten doe je aan de abdij van Affligem en het grootste deel van de route leg je af op Vlaams-Brabants grondgebied, maar het Kluizenbos bevindt zich voor een groot stuk in Aalst. Na de start aan de abdij, wandel je via grind- en andere onverharde paden langs hopvelden, gras- en akkerlanden, beekvalleitjes, bomenrijen en natuurlijk het Kluizenbos, één van de oudste bossen van Aalst/Affligem.
Bulskampveld in ’t Brugse Ommeland
Het immense, bosrijke gebied op de grens van het Brugse Ommeland en het Meetjesland verraste mij in het voorjaar in al zijn diversiteit: kasteeldomein Lippensgoed met zijn rechte beboste dreven, heides met Limburgse allures, waterrijke vennen, natte en droge graslanden, broekbossen én een bochtig plankenpad over het water!
Het landschapspark omvat een 230 ha groot groengebied en een 90 ha groot domeinbos. Hoewel het domein een oase van rust en schoonheid is, valt er heel wat te beleven. Zo zijn er het bezoekerscentrum in het kasteel, een kruidentuin met kruidenautomaat en een opvang voor wilde dieren. Wilde kindjes kunnen zich uitleven op de speeltuin. Provinciedomeinen vermijd ik liefst op drukke momenten en vaak is de natuur er naar mijn gevoel iets te begrensd, maar Bulskampveld wist me danig te verrassen. De formidabele kasteelomgeving met een park vol narcissen, statige loodrechte dreven omzoomd door indrukwekkende reuzen, de heidegebieden, waterpartijen, bossen en zoveel meer!
De Bulskampveld wandelroute is een bewegwijzerde wandeling van ongeveer 8,3 km, maar tel daar een kilometertje bij voor de ‘kijkkamer’ over de Aanwijsputten en de moordplaats van jonkheer Henri d’Udekem d’Acoz.
De Koppenberg in Oudenaarde
Toen de lente uit haar voegen barstte, volgde ik een knooppuntenroute die me naar de beboste flanken van de Koppenberg bracht. Perfecte timing, want in de lente is het hier extra bijzonder. Dan toveren duizenden wilde boshyacintjes het gebied om tot een feeërieke paarsblauwe bloemenzee.
Dat de Koppenberg al menig wielrenner tot het uiterste dreef, hoeft zeker geen betoog meer. Ook wandelaars smeren best hun kuiten, want deze wandeling van 6,7 km telt maar liefst 168 hoogtemeters. Maar de Koppenberg heeft dan wel een geduchte sportieve reputatie, hij is ook een prachtig natuurgebied met drie bossen waar wandelaars kunnen genieten van rust en natuurlijke schoonheid.
Met 168 hoogtemeters scheert de route hoge toppen en dat is ook zo in figuurlijke zin. De weg is voor 32 % verhard, maar dat zijn in hoofdzaak steile, vaak holle plattelandswegen. Het grooste deel van de wandeling leg je af via heuvelende paadjes; slechts één keer kom je in de buurt van een drukke verkeersas, dit slechts heel kort. Ook de paden in het bos zijn steil en kunnen er drassig bijliggen. Hier en daar helpt een trapje met klimmen of bieden enkele houten balkjes wat houvast.
Ik heb natuurlijk wel een zwak voor bossen, maar ook de vergezichten op de Koppenberg wandelroute zijn precies wat je in de Vlaamse Ardennen mag verwachten: adembenemend! De Koppenberg wandelroute mag zeker niet op je wandellijstje voor het nieuwe jaar ontbreken!
De Puitenwandeling in Ninove
In Ninove kregen paden of wegen die bestemd zijn voor niet-gemotoriseerd verkeer de voorbije jaren een heuse heropwaardering. Op de Puitenwandeling in de Ninoofse deelgemeente Voorde maak je kennis met een stukje folklore langs overwegend trage wegen.
Sommige bezienswaardigheden zoals de parochiekerk, de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes of die van Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Beukenboom kom je gewoon op de route tegen. Om andere (een kasteel verscholen achter een beboomde dreef, een gerestaureerde gewezen pastorij, het ludieke standbeeld van de Puitenrijders enz.) te zien, moet je iets meer moeite doen. De stad Ninove heeft een handige brochure gemaakt voor wie een volledige routebeschrijving of meer achtergrondinformatie wenst. Je leest er bijvoorbeeld ook wat ‘de Kalvaar’ en ‘de Vuile Voorschoot’ zijn. Maar heel eerlijk: ik had vooral oog voor de prachtige natuurlijke omgeving!
In haar categorie van ’trage wegen wandeling’ is de Puitenwandeling wat mij betreft een topper. De vele veldwegels en voetwegen die je ondanks de nabijheid van twee gewestwegen onderdompelen in een oase van rust — op een zondagnamiddag althans — en trakteren op schitterende landschappen en natuurgebieden zoals de Beverbeekvallei.
De Hagelandse vallei
Na talloze passages op de E314, stopte ik in 2023 ein-de-lijk eens in Holsbeek. Het Hagelandse heuvelland beet al járen in mijn bil, maar verder dan een belofte kwam het eerder niet. Het weer was niet denderend, maar zelfs onder een grijze hemel liet de knooppuntenwandeling die ik maakte in het prachtige natuurlandschap van de Hagelandse vallei een diepe indruk na.
De Hagelandse vallei is een natuurgebied langs de oevers van de Winge en de Motte, beide zijrivieren van de Demer. Het landschap wordt er gekenmerkt door glooiende heuvels met brede valleien en is bezaaid met bossen, graslanden en vruchtbare velden. Beekjes en rivieren slingeren door het valleilandschap en creëren pittoreske uitzichten die bijzonder mooi zijn en bruisen van het leven in de lente. Naast weelderige weiden herbergt de Hagelandse vallei ook een aantal prachtige bossen, waaronder het Kloosterbroekbos.
Met zijn glooiende heuvels, weelderige groene velden en kronkelende waterwegen biedt de Hagelandse Vallei een visueel spektakel dat rechtstreeks uit een schilderij lijkt te komen. Het is een landschap dat je uitnodigt om te vertragen, te genieten en te verbinden met de natuurlijke wereld om je heen. Ronduit fenomenaal in al zijn eenvoud.
Reebokwandeling in het Hallerbos
Recent ontwikkelde Toerisme Vlaams-Brabant een nieuw netwerk van wandelwegen dat het sluitstuk vormt van het grote wandelgebied Brabantse Wouden. Te midden van al die keuze, 920 km (!) aan wandelwegen, besloot ik te gaan voor een suggestieroute op het wandelnetwerk Zennevallei dat daar eveneens deel van uitmaakt. En zo belandde ik in het Hallerbos.
Ben je op zoek naar een bosbad, zoek niet verder! De Reebokwandeling loopt volledig door het bos. De wandeling voert je langs verschillende bostypes, al moet je de hier vooral hebben van de aard van de paden en van het reliëf. Er zijn geen houten vlonderpaden of trapjes om het geheel wat avontuurlijker te maken. In zijn hoedanigheid van ‘kathedraalbos’, laat de kruin van het Hallerbos relatief weinig licht door en 8,2 km onder een dicht bladerdak, je moet er natuurlijk voor te vinden zijn. Voor mij persoonlijk is het in ieder geval een topper.
De Reebokwandeling is een knooppuntenwandeling maar deze zijn niet bewegwijzerd op het terrein. Wel zijn er hier en daar bordjes met een gele Reebok op en je kan de route volgen aan de hand van houten paaltjes met gele markering. De route is ongeveer 8,2 km lang, waarvan zo’n 7,5 km langs onverharde paden.
De Schavaaiwandeling in Bierbeek
De Schavaaiwandeling in het Vlaams-Brabantse Bierbeek samenvatten in drie woorden? Kasseiwegen, holle wegels en hoeves. De wandelroute, voor zo’n 19 % verhard, voert je via holle wegen, kasseibaantjes, bos- en veldwegels langs uitgestrekte velden, eeuwenoude hoeves en het Mollendaalbos.
De Schavaaiwandeling is gemarkeerd met knooppunten en is geschikt voor wandelaars van alle niveaus. Hou evenwel rekening met verschillende ondergronden (grind, kasseien, aarde, gras …) en ongeveer 99 hoogtemeters. Veel onverwachtse bochten of grillige paadjes zijn er niet, maar door de afwisseling van al dan niet holle veldwegels, kasseibaantjes en bosdreven wordt het nooit saai. Af en toe zag ik parallellen met de wandeling in het Rosdel in Hoegaarden, dat hier natuurlijk niet zo ver af is. Dat je op de route ook langs enkele interessante plekken komt die je laten proeven van het agrarische leven van weleer, is ook een leuke troef.
Oude Schelde wandelroute
In 2023 kon ik dankzij het magazine van Routen mijn status als topfan van de Kalkense Meersen officieel maken. Ik heb er zo mijn vaste, vaak zelfgemaakte routes, maar de Oude Schelde wandelroute is suggestieroute op het wandelnetwerk.
Ooit maakte de Schelde een sierlijke bocht tussen Kalken, Schellebelle en Wetteren, maar op het einde van de 19de eeuw werd een doorsteek gemaakt die de vaarroute voor schepen met 3,5 kilometer verkortte. De oude rivierbedding slibde dicht. Daarnaast werden de Meersen decennialang drooggelegd voor landbouwgebruik. In 2018 werd de Oude Schelde opnieuw uitgegraven en het waterpeil verhoogd om het oorspronkelijke rivierkarakter van de Kalkense Meersen te herstellen.
Vandaag is dit prachtige stukje meanderende natuur de ideale plek om vogels te spotten in het gouden licht van zonsopgang of -ondergang. De Oude Schelde wandelroute is net geen 7 km lang en bestaat voor zo’n 55 % uit (vaak drassige) aardewegen. Hier en daar werden grind- of betonweggetjes aangelegd, alsook een fiets- en voetgangersbrug over de Kalkenvaart, om de Kalkense Meersen aan te sluiten op het netwerk van recreatieve assen tussen de omringende natuurgebieden. Op een verhard kilometertje door het dorp van Kalken na, wandel je op de Oude Schelde wandelroute uitsluitend langs trage wegen die niet voor verkeer toegankelijk zijn.
De Steenbergse bossen wandelroute
In september zocht ik een korte wandelroute in het Zuidvlaamse heuvelland en kwam uit bij de Steenbergse bossen in Sint-Goriks-Oudenhove. Ik volgde er een knooppuntenwandeling van net geen 6 km langs een gevarieerd heuvellandschap van bossen, akkers en graslanden doorspikkeld met kleine landschapselementen, bronbeken en kwelgebieden.
De Vlaamse Ardennen doen het bij mij altijd goed, en al helemáál de streek van de Zwalmbeek die ten westen van de dorpskom van Sente Goorens stroomt. De Zwalmstreek wordt gekenmerkt door uitgesproken reliëfverschillen met diep ingesneden beekvalleien en steile hellingen. Langs één van die valleihellingen strekken zich de Steenbergse bossen uit, ten zuiden van Zottegem, op het grondgebied van de deelgemeenten Erwetegem en Sint-Goriks-Oudenhove.
De Steenbergse bossen wandelroute is geen typische boswandeling, maar een route waarop je een lappendeken van bosjes, akkers en weiden verkent, en waar kronkelende wegen en schilderachtige dorpjes opgaan in het landschap als verborgen schatten. De wandelroute bevat zowat alle ingrediënten om het wat mij betreft te schoppen tot topper: heerlijke onverharde paden, een korte vlonder en zelfs een aarden trapje … alle langs beklijvende landschappen.
Stationsstapper Schellebelle-Schoonaarde
Het voorbije jaar maakte ik ook een aantal wandelingen die iets meer kilometers op de teller zetten. De stationsstapper Schellebelle-Schoonaarde stak er met kop en schouders bovenuit. Op een hete zomerdag nam ik de trein naar Schellebelle om van daaruit naar Schoonaarde te wandelen. Ik volgde zo’n 33 knooppunten over een afstand van 22 km. ’t Veer in Schellebelle, de Kalkense Meersen, het Donkmeer en Nieuwdonk, Berlarebroek, ’t Riekend Rustpunt, de Paardeweide en Paardebroek … Het werd een feestje voor mijn zintuigen!
Eigenlijk is de stationsstapper Schellebelle-Schoonaarde een ‘meersenroute XL’. Het laaggelegen gebied in de voormalige overstromingsvlakte van de Schelde is een cluster van meersen die je kan betreden vanuit de verschillende omliggende gemeentes. Toerisme Oost-Vlaanderen tekende maar liefst 165 km aan groene wandelpaden uit (wandelnetwerk Kalkense Meersen-Donkmeer) en Natuurpunt biedt verschillende wandelroutes aan in de Kalkense Meersen. De stationsstapper Schellebelle-Schoonaarde is een ideale wandeling om het wandelnetwerk in het gloednieuwe Nationaal Park Scheldevallei te verkennen.
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!