Pereboomsgat? What’s in name! Ik zag de wandeling passeren op Routen, las héél oppervlakkig de beschrijving en sprong in de auto. “We gaan dicht bij de Nederlandse grens wandelen”, zei ik tegen mijn lief, niet wetende dat we ook daadwerkelijk de grens met onze noorderburen zouden oversteken. Op ’t onverwachts op reis, altijd leuk!
In deze post blijf ik je helaas de verklaring van de naam Pereboomsgat verschuldigd. Wel vertel ik je wat je van deze wandeling die start in een uithoekje van Oost-Vlaanderen en je vervolgens meeneemt over de grens naar het Nederlandse Zeeland, mag verwachten. Onderaan vind je zoals steeds de beknopte praktische informatie, alsook het GPX bestand, de wandelknooppunten en de route op kaart.
België-Nederland
De Pereboomsgat wandelroute start aan wandelknooppunt 89 vlak bij brasserie ’t Polderhuis in Moerbeke-Waas. De eerste kilometer leg je nog af op Belgisch grondgebied; daarna wandel je tot iets voorbij kilometer 6 in Nederland. Op een totale afstand van zo’n 10 km betekent dat dus dat de route ongeveer gelijk verdeeld is over beide landen. De wandelknooppunten lopen gewoon door over de grens heen, maar zijn op Nederlands grondgebied niet altijd even goed aangeduid.
Tijdens de Tachtigjarige Oorlog speelde de landsgrens een strategisch belangrijke rol. Als onderdeel van de Linie van de Nieuwe Vaart bouwden de Spanjaarden iets voor 1600 aan de Moerspui een fort dat door water was omringd. De Moerspui (of Moerspeye) was toen een brede waterloop die van Axel naar Gent liep, eigenlijk een zeegeul die onder sterke invloeden van overstromingen tot stand kwam. Het fort zelf is vandaag verdwenen, al zouden de vorm en de omvang ervan nog terug te vinden zijn in de de vijfhoekige beplanting midden in de velden.
Deze streek is dooraderd van oude kreken en waterlopen, sommige op natuurlijke wijze ontstaan, andere grotendeels door mensen gegraven. Één van die watergeulen is de Pereboomsgatkreek, op haar beurt een uitloper van de Moerspui. De landsgrens loopt door het midden van de kreek en is afgebakend met houten palen. Omdat deze zich onder de waterlijn bevinden, kan je ze niet zien, maar op het wandelpad staat nog een grenspaal uit 1843. Een verklaring voor de naam ‘Pereboomsgat’ heb ik helaas niet gevonden, al laat de betekenis zich wel enigszins raden …
De Dodendraad
De grensstreek rond de Pereboomsgatkreek schreef jammer genoeg niet alleen geschiedenis tijdens de Tachtigjarige oorlog. Tijdens de Eerste Wereldoorlog plaatsten de Duitsers langs de Belgisch-Nederlandse grens een meer dan twee meter hoge elektrische versperring van in totaal 350 km lang. Langs delen van het vroegere tracé van deze hoogspanningslijn plantte men in 2018 (100 jaar na de afbraak van de draad) witte krokussen om de zogenaamde ‘Dodendraad’ te herdenken. Wanneer dit krokussenlint tegen de lente in bloei staat, doen de krokussen denken aan de witte isolatoren van de elektrische draad die aan velen het leven gekost heeft.
De dag van vandaag vind je hier mooie natuur met paadjes langs hakhoutbosjes, plassen en beken. De Pereboomsgatkreek is net als de andere waterpartijen in de buurt zoals de Grote Kreek wat verderop, erg populair bij vissers, maar ook bij wandelaars is het gebied in trek.
Toegankelijke ‘zondagswandeling’
Met de Pereboomsgat wandelroute was het de eerste keer dat ik een wandeling maakte die zowel over Belgische als Nederlandse bodem liep. Aanvankelijk was ik onder de indruk van het weidse landschap, maar na enkele kilometers op (iets te) netjes verharde weggetjes ging het voorspelbare, platte polderlandschap, hoewel ontegenzeggelijk mooi, toch ietwat vervelen. “Hier ga je vast niet over schrijven,” zei mijn wederhelft.
En dat zou inderdaad zo geweest zijn indien we niet, na ongeveer 4,5 km, eindelijk een onverharde wegel waren ingeslagen. Zo kwamen we terecht in het kleine natuurgebied rond de Pereboomsgatkreek: de Karnemelkpolder. Echte O-M-G-momenten waren er niet, maar toch kon ik de plaatselijke natuur (verhoogde dijken, met riet verlande of tot wilgenbosjes verboste kreekresten) wel smaken. Toen we via een klein opstapje over een afsluiting moesten klimmen, was ik zelfs eventjes écht in mijn nopjes (plankjes, poortjes en trapjes: je kent me …).
Maar is de Pereboomsgat wandelroute een aanrader? Dat hangt ervan af. Ik kan je zeggen dat de route het lijstje van mijn persoonlijke favorieten alvast niet haalt. Het stukje op Nederlands grondgebied beschouw ik als aanlooproute van deze wandellus, maar die eerste 4,5 km vond ik niet zo spannend. Op een wandeling van in totaal zo’n 10 km kan dat natuurlijk al tellen. Ook het feit dat hier vrij veel wandelaars op de been waren, vond ik niet zo prettig.
Fervente natuurwandelaars die houden van het ‘ver van de bewoonde wereld’ gevoel zullen vermoedelijk net als ik een beetje op hun honger blijven zitten. Maar aan wie op zoek is naar een toegankelijke ‘zondagswandeling’ zonder hoogtemeters en voor de helft op verhard terrein, raad ik de route toch aan. Zelfs de onverharde stukken waren zeer goed begaanbaar en lagen er ook in dit jaargetijde niet drassig bij. De Karnemelkpolder en zijn uitlopers vond ik oprecht heel mooi en deze maken als je ’t mij vraagt de wandeling. Zeker geen coup de foudre, maar niet mis voor wie kennis wil maken met een historisch polderlandschap.
Praktisch
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!