“Blijf in uw kot, ik méén het.” Waar is de tijd. En toen het eindelijk weer mocht, ging de Belg massaal aan ’t wandelen. De populaire ‘parkingconcerten’ die in de Haaltertse regio bekend staan onder de naam Kèsken Zwingt werden in coronatijden zelfs vervangen door een bepijlde wandelroute. Maar een échte wandelaar zal zijn wandelschoenen nooit verloochenen en ook al zijn de meeste pijltjes van die coronawandeling inmiddels verdwenen, de route kan wel nog gewandeld worden. En dat deed ik dus, geïnspireerd en geïntrigeerd door Lus van Staycation Belgium die deze wandeling beschreef als “een sublieme aaneenschakeling van onverharde trage wegen”. In deze post neem ik je mee naar het zachtglooiende landschap tussen Kerksen en Aaigem en vertel ik je of de Kèsken Zwingt wandelroute ook voor mij één groot hoogtepunt was.
Kerksken
Kerksken, Kèsken in de volksmond, was een zelfstandige gemeente tot de fusie in 1977. Sindsdien is het dorp evenals Denderhouten, Heldergem en een stukje van Erembodegem (Terjoden), een deelgemeente van Haaltert of Oiljtert zoals ze dat hier zo sappig zeggen.
Aan het begin van de 17de eeuw telde Kerksken amper een zeventigtal zielen, maar vandaag is het een dicht bebouwd forenzendorp dat door lintbebouwing langs de drukke N460 vergroeid is met het centrum van Haaltert. Maar de geschiedenis van beide dorpen loopt al veel langer parallel. Het kleine Kerksken was namelijk vroeger ook al zowel op gemeentelijk als op parochiaal vlak afhankelijk van Haaltert. Enerzijds was de schepenbank van Haaltert ook bevoegd voor Kerksken, anderzijds bezat het dorp mogelijks maar een klein kapelletje of ‘kerksken’ onder het patronaat van de grotere Haaltertse parochie.
Kerksken heeft intussen wél een volwaardige kerk en de parking aan het kerkplein is niet alleen de lokatie van de optredens van Kèsken Zwingt maar ook het startpunt van de wandelroute. De N460 mag dan een drukke verkeersader zijn, zijn smalle, kronkelende zijstraatjes hebben gelukkig hun rurale karakter behouden. Na de start aan de Sint-Martinuskerk duik je al snel één van de vele nauwe buurtwegels in die zich op deze route openbaren — al is het soms even zoeken — en die maar al te vaak uitmonden in veldwegels vanwaar je de heuvelende Denderstreek in al haar glorie kan bewonderen.
Lusjes in den Dotter
De volledige Kèsken Zwingt wandelroute is goed voor een dikke 15 km en is in totaal zo’n 16 % verhard. De eerste kilometers leg je hoofdzakelijk af via soms goed verstopte buurtpaden of wegels tussen de velden. Mijn man was niet meteen fan; ik zag er de charme wel van in. Toegegeven, het gevoel ver weg van de bewoonde wereld te zijn had ik er niet tot één van die veldwegels uitmondde in een glooiend stukje natuur, met wat verderop een geboortebos.
Je kan de route ook inkorten tot 11 km (of desgewenst zelfs nog korter door hier en daar een lusje door te steken) maar dan mis je in mijn ogen toch een heel mooi deel van de wandeling, namelijk natuurgebied den Dotter in Aaigem. Vorig jaar verkende ik dit gevarieerde landschap al op een wandeling van Natuurpunt en was er toen — mede dankzij de prachtige zonsopgang — helemaal ondersteboven van.
Het natuurgebied werd vernoemd naar de alomtegenwoordige dotterbloem die in bloei staat van maart tot april en soms nog van augustus tot september. Het landschap kenmerkt zich enerzijds door droge, open kouters die al eeuwenlang in gebruik zijn als vruchtbare akkerlanden. Dit zijn meestal de hoogste delen en zachtere hellingen van de vallei. Anderzijds zijn er vochtigere laagtes met een meer gesloten karakter die op hun beurt overwegend in gebruik zijn als graslanden. Hier en daar tref je poelen en vijvers aan, waarvan enkele vroeger een functie als vlasrootput hadden.
Ik had niet verwacht dat ik op de Kèsken Zwingt wandelroute in den Dotter zou belanden, maar dat was een leuke troef. Je volgt er een ingewikkeld patroon van wandellussen, maar als je daar waar de lussen elkaar kruisen altijd links houdt, zit je goed.
Niet één hoogtepunt
Voor mij persoonlijk was de Kèsken Zwingt wandelroute niet “één groot hoogtepunt” maar eerder een aaneenschakeling van kleine hoogtepuntjes. Buurtwegels vind ik altijd gezellig — zeker als ze goed verstopt zitten, bijvoorbeeld tussen twee huizen — en veldwegels onweerstaanbaar. Ik snap wel wat mijn man bedoelt met “natuur en toch weer niet”, maar er waren evengoed stukjes met oerdegelijke natuur.
Ik ben ervan overtuigd dat ik onder een stralende hemel met een levendige lichtinval helemaal head over heels op de Kèsken Zwingt wandelroute was geweest. Hetzelfde overkwam me twee jaar geleden toen ik de bewegwijzerde Den Dotter wandelroute van Routen wandelde. Toen ik op die grijze herfstdag in 2020 toekwam in het dorpje Aaigem, was ik meteen verliefd op het gezellige, keurige kerkplein. Helaas kon de route zelf mij niet echt bekoren. Ik herinner me niet precies waarom, maar er bleef, op het kerkplein na, in ieder geval geen positieve indruk hangen. Er was een dageraad met een gouden randje nodig om mijn mening 180° te keren. Een ⭐ geef ik de Kèsken Zwingt wandelroute niet. Nóg niet, want ik keer zeker terug als de weergoden iets beter gezind zijn!
Praktisch
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!