Wie zit er achter wndln? Ze zeggen dat je in tijden van nood je vrienden leert kennen, maar de afgelopen jaren leerde ik in de eerste plaats mezelf kennen. Lange tijd was ik gefocust op mode en beauty. Mijn ouders hadden maar liefst 40 jaar lang een succesvolle kledingzaak en mijn gevoel voor mode en stijl werd mij met de paplepel ingegeven. Toch werd ik als jonge vrouw destijds aangespoord om hogere studies te doen. Ik behaalde met succes een master in Romaanse talen en begon daarna aan een carrière in het onderwijs. Mode bleef een hobby waar ik heel veel mee bezig was, evenals beauty. 

Ze zeggen dat je in tijden van nood je vrienden leert kennen, maar de afgelopen jaren leerde ik in de eerste plaats mezelf kennen.

Toen kwam Corona langs en gingen we in lockdown. Al het vertrouwde viel plots weg. Waarom zou je je uitdossen om binnen te zitten of lippenstift dragen onder een mondmasker? De natuur was echter een constante die nooit op slot ging. Ik begon met bescheiden wandelingen langs het jaagpad vlakbij, maar geleidelijk aan verlegde ik mijn grenzen qua afstand en terrein. En ik genoot ervan met óvervolle teugen! Ik investeerde in degelijke wandelschoenen, een plastuit en een GPS, en ontdekte een prachtige wereld rondom mij waar ik voordien zo goed als blind voor was. 

Ook het creatieve vuur in mij werd aangewakkerd en zo ontstond het idee om een eigen blog te starten. Eind 2020 begon ik als Verocious, een verwijzing naar mijn eigen naam, Véronique en woorden zoals delicious en ambitious. Volgens de Urban Dictionary betekent verocious ook dit: “To be living in the present. Now you are living. As if you weren’t truly alive before, even though your heart was beating.” Precies dat gevoel had ik over die eerste maanden in een wereld met Corona …

Onderweg zocht en vond ik mezelf uiteindelijk terug.

Tijdens die vreselijke jaren met Corona, was wandelen was voor mij dé uitlaatklep bij uitstek. Al stappend verwerkte ik persoonlijk verdriet en trauma, onderweg zocht en vond ik mezelf beetje bij beetje terug. Troost en heil in het stappen, elke stap een overwinning, zeg maar. Bloggen over al het schoons dat ik onderweg mocht ervaren, werd bovendien een zalfje voor mijn ziel.

Vandaag, jaren na dat annus horribilis maximus (2020), kan ik eindelijk zeggen dat ik “er bijna ben”. Wandelen en bloggen waren vier jaar lang mijn medicijn. Helaas ging het succes van de blog ook gepaard met een bepaalde vorm van druk. Aanvankelijk bracht die druk me in een soort positieve roes — erkenning! — maar naarmate ik mij mentaal beter begon te voelen, sloeg dat gevoel meer en meer om in een verplichting. Dat was een weg die ik écht niet verder wilde bewandelen. Aanvankelijk postte ik elke week een nieuwe route, maar na jaren van wekelijkse ‘moetjes’ — begrijp me niet verkeerd: ik deed het gráág en vol overgave — deed ik het: loslaten.

Uiteraard blijft wndln  bestaan, maar nieuwe posts zullen sporadischer zijn. Op de site vind je nog steeds dezelfde degelijke informatie.

Tot slot wil ik benadrukken dat ik maar een mens van vlees en bloed ben, verre van perfect. Ook ik heb — duidelijk — wel eens last van onzekerheden. Daarnaast heb ik een duidelijke en heel eigen kijk op de wereld. Authenticiteit is een waarde waar ik heel veel belang aan hecht! Alles wat op deze blog verschijnt, is geschreven vanuit het hart. Als ik iets niet goed vind, ben ik daar eerlijk over. Vooralsnog word ik nergens voor betaald en ontvang ik geen gratis producten of sponsoring. Mocht daar in de toekomst verandering in komen, dan zal ik dit uiteraard vermelden. 

Veel lees- en wandelplezier!

Groetjes

Véronique Seynaeve