Een jaar geleden bracht de Roosenberg wandeling mij, en passant langs het kasteel van Blauwendael en de abdij van Roosenberg, naar enkele van de mooiste natuurplekjes van Waasmunster. Deze route haalde de blog toen echter niet en daar had de nabijheid van de drukke E17 veel mee te maken. Deze week keerde ik met een klein ietwat ongerust hartje terug voor een retake, zij het voor een route iets verderop ten zuiden van de Durme, op de grens van Waasmunster en Hamme. De weersomstandigheden waren niet ideaal, maar een rustige wandeling werd het wel. In deze post neem ik je dan ook met plezier mee naar de omgeving van de Oude Durme.
Lus 1 of lus 2, noord versus zuid, Sombeke en Oude Durme
Men spreekt over de Sombeke-Oude Durme wandelroute, maar eigenlijk betreft het twee verschillende bewegwijzerde wandelingen. Sombeke is de naam van een gehucht in het zuidoosten van Waasmunster dat teruggaat op een gelijknamige heerlijkheid. Lus 1 is de zogenaamde Sombekeroute die loopt in het gebied ten noorden van de Durme via het kasteeldomein van Sombeke naar de slikken en schorren van de Durme. De wandeling begint aan de Mirabrug, en loopt o.a. via de Sterrenwegel en andere smalle historische wegels.
Zelf volgde ik lus 2 die eigenlijk de Oude Durme wandelroute is. Deze wandeling start eveneens aan een brug — de Durmebrug — en leidt je vervolgens langs het gebied ten zuiden van de Durme, op de grens van Waasmunster en Hamme. Op deze route wandel je eerst zo’n 2,5 km naast de Durme om daarna natuurreservaat de Oude Durme in te duiken. De volledige wandeling is zo’n 6,5 km lang en op papier ongeveer 56 % verhard. Die verharding is echter volledig te wijten aan de parallelweg langs de Durme. Indien je ervoor kiest om boven op het jaagpad te wandelen vooraleer je het pad naar het natuurreservaat inslaat, dan is de wandeling zo goed als volledig onverhard.
Natuurreservaat Oude Durme
In de jaren 30 van de vorige eeuw, werd de loop van de sterk meanderende Durme genormaliseerd met ingrijpende gevolgen voor het landschap. Natuurreservaat Oude Durme toont echter het landschap zoals het van de late middeleeuwen tot de 20ste eeuw bestond: hooilanden of meersen op de lager gelegen gronden en akkers op de drogere hoger gelegen gronden.
Vroeger werden de Durmemeersen tijdens het winterhalfjaar vrijelijk en rijkelijk bevloeid met het water van de rivier. Het slib dat hierbij werd afgezet, zorgde namelijk voor goede hooioogsten. Begin november werden gaten in de dijken gestoken, trek- en zijsloten verdeelden het water over de meersen bij vloed en voerden het weer af bij eb. Eind maart werden de gaten weer gedicht. Tijdens het zomerhalfjaar werd het overtollige water afgevoerd d.m.v. houten sluisjes, zogenaamde ‘goten’, in de dijken. De eigenaars van de verschillende meersen werkten nauw samen om deze ingrepen in het algemeen belang uit te voeren. Binnen deze vereniging van polders en wateringen waren het Weymeerbroek (Waasmunster), het Cleyn Broeck en het Henegaertsbroek (beide Hamme) de belangrijkste.
Na het normaliseren van de Durme nam de verzanding van de rivier toe. Een goede honderd jaar eerder zorgde de aanleg van het kanaal Gent-Terneuzen (1827) ook al voor meer zand- en slibafzetting. Om de Durme bevaarbaar te houden, moest ze dan ook regelmatig geruimd worden. Wanneer na de Tweede Wereldoorlog de Durme haar betekenis voor de scheepvaart verloor, werd het ruimen stopgezet. Tussen Lokeren en Waasmunster slibde de rivier geleidelijk aan dicht.
In het kader van het Sigmaproject werd het Weymeerbroek ingericht als wetland met bloemenrijke hooilanden en weelderige rietkragen. Eb en vloed hebben hier geen invloed meer op het water. Dit gebied, waar de natuur zich rustig kan ontwikkelen en waar vele vogels en amfibieën zich gesetteld hebben, is bijgevolg erkend als beschermd Europees habitatrichtlijngebied.
Sabotage
Die dag saboteerden de wolken het zonlicht wat het kale winterlandschap helaas niet minder troosteloos maakte. Ook die 2,5 km langs het jaagpad stemden mij in eerste instantie niet bepaald gunstig. De rust in het gebied was echter volmaakt en de gedachte aan hoe mooi het hier zou zijn bij een wolkeloze zonsopgang of in een bloeiend seizoen bracht de Sombeke-Oude Durme wandelroute tot op de blog.
Ja, die 2,5 km langs de parallelweg of het onverharde jaagpad die bovendien ook voor de helft aanlooproute is, m.a.w. zo’n 3,5 km in totaal … Ik weet het, minder had ook gemogen. De toer langs de kronkelende Oude Durme zelf is goed voor 3 km. Behalve de schilderachtige meanders wandel je er ook langs groentetuintjes en een voormalige getijdenwatermolen, nu taverne De Watermolen. Je kan de aanloop langs de parallelweg naast de Durme vermijden door te starten aan de taverne. De wandellus die dan overblijft is goed voor iets meer dan 4 km.
Kan je maar niet genoeg krijgen van de prachtige Durmevallei? Vul deze route dan aan met de Sombeke – Oude Durme wandelroute lus 1. Ik denk dat ik zelf ook nog maar eens moet terugkeren op een warme zomerdag. Eerst de beentjes strekken en dan dineren aan de Oude Durme, het zegt me wel iets …
Download hier het GPS (GPX) bestand van de route:
Bronnen: Inventaris Onroerend Erfgoed
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!