Het nieuwe jaar wandelde ik rustig via de Kalkense Meersen in, maar mijn eerste stevige stapper van 2023 was een route langs Grote Routepaden met flink wat hoogtemeters in — what did you expect — de Vlaamse Ardennen. Ah, die Vlaamse Ardennen toch altijd weer! Voor mij inmiddels verre van onbewandeld terrein, maar die rollende panorama’s, ik krijg er nooit genoeg van. In deze post neem ik je mee op een wandeling die me vanaf het station van Ronse (het oudste stationsgebouw van het Europese vasteland N.B.) naar dat van Oudenaarde bracht, goed voor iets meer dan 20 km wandelplezier langs meanderend natuurschoon. Onderaan vind je de praktische informatie over deze route.
Wandelen langs GR-paden
Het netwerk van Grote Routepaden in Vlaanderen telt bijna 5.000 GR-kilometers. Een GR-route is niet de snelste van A naar B, wél de meest aantrekkelijke. Je stapt immers zoveel mogelijk over onverharde wegen langs de mooiste plekjes in de natuur. Treinstappers zijn wandelingen ‘van station A naar station B’ via GR-paden. Op die manier ontdek je een groter gebied dan wanneer je een lus zou wandelen. GR-paden zijn bovendien steeds in beide richtingen gemarkeerd, wat je de vrijheid biedt om de Treinstappers te maken in de richting die jij verkiest.
Omdat de wandelingen steeds starten en eindigen aan een station, zijn de eerste en laatste kilometers van Treinstappers niet altijd de fraaiste. Gelukkig compenseren de GR-paden ruimschoots wat de stationsbuurten eventueel aan aantrekkingskracht missen.
Ronse
Het Muziekbos in Ronse doet vast een belletje rinkelen — pun intended — maar wist je dat ook het stadscentrum best bekoorlijk is? Ronse of Renaix is een taalgrensgemeente die aan drie zijden omgeven is door de provincie Henegouwen. Vondsten van vuurstenen artefacten op de Muziekberg, één van de getuigenheuvels in het noorden van de stad, wijzen op een zeer vroege menselijke aanwezigheid. Ook de Romeinen lieten hier sporen achter en Germaanse stammen konden eveneens doordringen tot het gebied. Uiteindelijk lag het uiteenvallen van het Imperium Romanum en de Germanisering van de noordelijke volkeren aan de basis van het ontstaan van de taalgrens.
Ronse kent een zeer rijke en b(l)oeiende geschiedenis waarvan vandaag nog vele relicten terug te vinden zijn: tumuli of grafheuvels uit de bronstijd, oude Romeinse wegen die nog steeds de noord, oost- en westgrens van het huidige grondgebied vormen en, niet in het minst, de monumentale Romaanse crypte gewijd aan de Heilige Hermes uit 1089.
Ik was aangenaam verrast door de sprankelende start van de wandeling. Bij het verlaten van het centrum van de stad, viel de stilte als een deken over mij heen. Ik passeerde nog wat oude fabrieksgebouwen langs de Molenbeek, zag een ijsvogel scheren over het water (hoogtepuntje!) en spotte in de verte mijn eerste doel: de Muziekberg.
Het Muziekbos
Ronse is méér dan het Muziekbos alleen, maar het moet gezegd: het bos op de Muziekberg is één van de mooiste van Vlaanderen. Hoewel hij klinkt als muziek in de oren, heeft de naam niets met muziek te maken. Muz is het Keltische woord voor moeras. En ja, het kan daar inderdaad behoorlijk drassig worden. Wat het Muziekbos zo magisch maakt is de ligging op en rond de getuigenheuvel van 150 meter hoog.
Op het hoogste punt van het bos staat de Geuzentoren, in 1864 opgetrokken op een oude grafheuvel. Vanop deze toren noemde dichter Pol De Mont aan het einde van de 19de eeuw deze streek voor de eerste keer de ‘Vlaamse Ardennen’ en het kost geen moeite om te begrijpen waarom. Een tweede tumulus vind je iets verderop. Deze werd gelukkig wel bewaard in zijn oorspronkelijke toestand.
Een wandeling doorheen dit bos slingert langs glooiende heuvels en diep ingesneden dalen en vergt dan ook wat inspanningen. Foto’s — of misschien moet ik zeggen “mijn foto’s” — doen het Muziekbos geen recht aan. Dit bos moet je beleven! Op de treinstapper Ronse – Oudenaarde passeer je langs enkele mooie plekjes in het bos; een uitgebreidere wandeling in het Muziekbos vind je in deze post.
Langs vergeten plekjes
Na de passage in het Muziekbos bracht het GR-pad mij naar het bevallige plaatsje Louise-Marie, een dorpje in de gemeente Maarkedal. Tussen kilometers 7 en 11 wandelde ik voornamelijk langs vergeten plekjes met een ongekende authentieke landelijke charme. Mijn pad kruiste even de Z+ wandelroute waarop unieke zitobjecten een extra toets geven aan rustplekjes onderweg. Eerlijk gezegd had ik er op voorhand mijn twijfels over, maar het korte houten tunneltje kon me uiteindelijk wel bekoren. In de verte spotte ik ook de Bossenaarmolen en inmiddels gaf het ochtendgrijs langzaam aan een blauwe lucht toe.
Via het Hollebeekpad kwam ik in Etikhove, een andere deelgemeente van Maarkedal. Het vrij recente pad (2018) omzoomd door zo’n 1.600 bomen en struiken vormt een kronkelende groene gordel naast de gelijknamige beek. Hier en daar kan je langs het pad een gedicht ontdekken dat Jeroen Theunissen speciaal voor deze locatie schreef. Wat verderop passeerde ik ook nog de Ladeuzemolen, een watermolen op de Maarkebeek. En zo belandde ik geleidelijk aan op het grondgebied van de gemeente Oudenaarde.
Het mooiste plekje van Oudenaarde
De route van deze Treinstapper is voor 58 % verhard, maar dat betekent niet noodzakelijk asfalt of beton. Er zijn ook begrinte paden of stukken met andere bodembedekkingen zoals schors. Sowieso bevind je je op deze wandeling ver van drukke wegen. Aangepast schoeisel is hoe dan ook aan te raden.
Oudenaarde ligt in de Scheldevallei en wordt omringd door de groene heuvelkammen van de Vlaamse Ardennen. De aanwezigheid van de Schelde geeft de streek een heel eigen karakter. Ik was bang dat, naarmate de stad Oudenaarde dichter in het vizier kwam, het landschap drastisch zou verstedelijken, maar die vrees was ongegrond. Ook hier wandelde ik langs heerlijke trage wegen met tot de verbeelding sprekende namen zoals Ten Berge en Ommelozen Boom en zelfs ‘het mooiste plekje van de gemeente’ lag op de route. Voor mij was dit stukje het hoogtepunt van het traject. De voetweg was ietwat avontuurlijk en het golvende uitzicht op de stad was fenomenaal. Die laatste kilometers voor het einde beleefde ik als in een roes; zo mooi!
In de stad Oudenaarde zelf liet ik me nog verrassen door het Liedtspark, maar verder ging de drukte aan mij voorbij, zodanig onder de indruk was ik van het moois dat ik op deze wandeling te zien kreeg. Ik wilde de betovering vooral niet breken. De mooiste Treinstapper die ik al maakte was deze wandeling evenwel niet (die eer valt te beurt aan de Treinstappers Lierde – Munkzwalm – Gontrode in de Zwalmstreek), maar het is een route die zeker en vast de moeite waard is voor wie niet bang is om wat kilometers en hoogtemeters te verslinden.
Praktisch
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!