Deze week wilde ik geelsterren gaan tellen op het Wijmenierpad in Lede, maar hoewel de kerselaars er al volop in bloei stonden, was het voor die kleine gele voorjaarsbloeiers nog net iets te vroeg. Gelukkig zijn er altijd nog de Vlaamse Ardennen; het heuvelende Oost-Vlaamse landschap stelt mij zelden teleur. Toch was ik een héél klein beetje ontgoocheld toen ik toevallig ontdekte dat één van mijn favoriete wandelroutes gewijzigd werd. Waarom? Hoe? In deze post neem ik je opnieuw mee naar de Vuursalamanderroute die net als haar zusterroute, de Eikelmuisroute, in een nieuw jasje gestoken werd. Helemaal onderaan vind je zoals steeds de praktische informatie, alsook de routes op kaart.
Van wegwijzertjes naar knooppunten
Tot voor kort waren de Vuursalamanderroute en de Eikelmuisroute door Natuurpunt bewegwijzerde wandelingen. Op mijn zoektocht naar de mooiste wandelroutes in ons ‘Vlaanderen vakantieland’ laat ik me graag eens inspireren door de vrijwilligersvereniging. Wanneer Natuurpunt je de weg wijst, dan zit dat meestal goed. Ook wandelknooppunten leiden je doorgans langs de mooiste paden, maar toen ik ontdekte dat de wegwijzertjes op beide routes weggehaald en vervangen werden door knooppunten, moest ik toch wel even slikken. Want, om langs de reeds aanwezige wandelknooppunten te passeren, kregen de twee routes een gewijzigd traject.
En die wijzigingen zijn — IMHO — níét minimaal. Op het kaartje hieronder kan je zien hoe ingrijpend de routes veranderd zijn. Waar de Eikelmuisroute voor ongeveer de helft gelijk gebleven is, hebben de oude en de nieuwe versie van de Vuursalamanderroute mijns inziens nog weinig met elkaar te maken. Op de kaart zie je:
- in het blauw: de Vuursalamanderroute 2.0
- in het roze: de oorspronkelijke Vuursalamanderroute
- in het groen: de Eikelmuisroute 2.0
- in het geel : de oorspronkelijke Eikelmuisroute
Van één groot hoogtepunt naar één hoogtepunt
De oorspronkelijke Vuursalamanderroute was wat mij betreft één groot hoogtepunt. Gekasseide kuitenbijters over en door de heuvels, schijnbaar eindeloze, golvende weilanden, steile bosflanken, met kerktorens en molenwieken doorspikkelde panorama’s, holle wegen en onverharde wandelpaden met op de koop toe een ‘vlondertrap’… Perfectie, quoi. De originele Eikelmuisroute wandelde ik nog niet, maar er werd mij verteld dat dat de Vuursalamanderroute de mooiste van de twee uitgestippelde wandelingen in en rond het Burreken was.
Het Burreken is een natuurreservaat dat zich uitstrekt over de gemeenten Brakel, Maarkedal en Horebeke. Het sterk glooiende landschap wordt er ingesneden door diverse beekvalleien. Lichtrijke loofbossen of zuurstofrijke bronbossen met unieke vegetatie beklimmen de vaak steile heuvelflanken en bepalen samen met door knotwilgen omzoomde weides het uitzicht. Het Burreken is het hele jaar door vrij toegankelijk op de wandelpaden.
In en rond het natuurdomein waren er dus tot voor kort, naast de wandelknooppunten en GR-route — ook altijd een goed teken — twee bewegwijzerde wandelroutes. De originele Vuursalamanderroute was in mijn ogen de ‘full immersion ’t Burreken experience‘. Op deze wandeling ontdekte je de mooiste hoekjes van het reservaat. Je wandelde hoofdzakelijk langs onverharde paden (waaronder een 3 km lang poëziepad) en holle wegels; soms door weides met vreedzame grazers zoals runderen en schuwe exmoorpony’s. Een deel van het nieuwe traject mag dan nog wel gelijklopen met het oude, naar mijn gevoel is de wandelroute haar ziel verloren. De Vuursalamanderroute is niet langer één groot hoogtepunt, maar het Burreken is het hoogtepunt van de wandeling geworden.
Waarom werden de routes gewijzigd?
Waarom iets veranderen dat zo goed is? Voor Natuurpunt zelf heeft overschakelen naar het wandelknoopuntennetwerk enkele voordelen. Zo zijn onderhoud en herstel van de paden nu in handen van de provincie, wat de druk op de schouders van de vrijwilligers zeker vermindert. Verder lift Natuurpunt graag mee op het uitgebreide wandelaanbod vanuit het knooppuntennetwerk en, zo geven ze aan, met de wandelknooppunten is er een grotere flexibiliteit om de routes bijvoorbeeld korter of langer te maken.
Hoewel ik zeker begrip kan opbrengen voor deze keuze, zie ik hier toch een beetje de identiteit, de uniciteit of ja, zeg maar de charme van de door Natuurpunt bewegwijzerde routes verloren gaan. De nieuwe Eikelmuisroute is mooi, maar niet uitzonderlijk. Langs het vernieuwde traject kwam ik op zoveel platgetreden knooppuntenplekjes. Omdat ik deze wandeling niet eerder maakte, kan ik niet vergelijken met hoe het vroeger was. De nieuwe Vuursalamanderroute vind ik in ieder geval mooier dan de Eikelmuisroute maar kan in geen geval tippen aan de oorspronkelijke, door Natuurpunt bewegwijzerde wandeling. Ik volgde de nieuwe route twee keer na elkaar in de andere richting. De eerste keer hield ik de passage langs het Burreken voor op het einde en had ik zoiets van “Ein-de-lijk, ’t Burreken!” De tweede keer startte ik in het mooie natuurgebied, waardoor ik dacht “Deze wandeling kan niet meer stuk!” Kwestie van perceptie natuurlijk …
Of ik je de nieuwe Vuursalamander- en Eikelmuisroute zou aanraden? Als knooppuntenwandelingen op zich wel, met een uitgesproken voorkeur voor de Vuursalamanderroute. Maar als je op zoek bent naar een wandeling waarop je het Burreken echt ten volle beleeft, dan zou ik kiezen voor de originele Vuursalamanderroute. De wegwijzertjes zijn inmiddels verwijderd, maar de route is nog steeds toegankelijk. Je vindt het GPX bestand en de route op kaart in deze post.
Natuurpunt laat nog weten dat er heel binnenkort een nieuwe, korte, bewegwijzerde route komt in ’t Burreken: het Snuiterspad (4 km). Ik ben hier heel benieuwd naar (hou de blog dus goed in de gaten) omdat ik vermoed dat deze route het gemis aan authenticiteit in het natuurgebied ietwat zal opvangen. Hoewel de twee nieuwe knooppuntenwandelingen er best mogen zijn, betreur ik het dat daarvoor de originele Vuursalamander- en Eikelmuisroute gewijzigd zijn en dat men, zeker in het geval van de Vuursalamanderroute, dezelfde namen herbruikt heeft. Om het mooiste stukje in het centrale bos van het Burreken te bezoeken, langs de stroompjes waar de vuursalamanders graag vertoeven, ben ik zelfs even van de route afgeweken (zeker doen!). Ik vermoed dat dit tekort zal opgevangen worden door het Snuiterspad; jammer dat deze eer niet langer te beurt valt aan de Vuursalamanderroute zelf …
Praktisch Vuursalamanderroute 2.0
Praktisch Eikelmuisroute
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!