Lang niet elke wandeling die ik maak, haalt uiteindelijk de blog. Routes waar ik het hart van vol heb, vloeien — meestal toch — vlotjes uit mijn pen. Maar soms valt het voor dat een wandeling mij totáál niet inspireert. De wandelroute die ik vorige week volgde, is echter nog een klasse apart. Ik ging op pad in de Dendervallei en verkende er de Welle- en Kapellemeersen. Aan inspiratie was aanvankelijk geen gebrek, maar in deze post vertel ik je waarom een stralende winterzon en twee prachtige knuppelpaden niet konden verhinderen dat de initiële ooh’s en aah’s onderweg evolueerden naar meh’s. En toch … Deze week keerde ik al terug voor een alternatieve route. Niet twijfelen dus, gewoon doen!
De grillige Dender
De sterk kronkelende Dender, die ontstaat nabij Ath, vormde van oudsher een belangrijke natuurlijke grens tussen verschillende gemeenten. Deze floreerden vooral op de hoger gelegen en dus drogere, vruchtbare gronden. Meanders in de rivier werden door de eeuwen heen weggewerkt door kanalisaties, het debiet geregeld door middel van sluizen.
Ten tijde van de industriële revolutie was de Dender vooral belangrijk voor het transport van steenkool uit Wallonië. Op beide oevers van de rivier lag een jaagpad voor het trekken en slepen van de boten door zogenaamde ‘schiptrekkers’ (cf. de Schipperstrekweg). In die tijd vestigden zich ook veel fabrieken langs de waterloop. Na de Tweede Wereldoorlog ging de bevaarbaarheid van de Dender echter achteruit en verminderde daarmee ook het economische belang van de rivier.
Linkeroever: Wellemeersen
Natuurgebied de Wellemeersen, één van de laatste overstromingsgebieden in de Dendervallei, bevindt zich zowel in Aalst als in Denderleeuw. Gelegen op de linkeroever van de Dender vormt het landschappelijk één geheel met de Kapellemeersen op de rechteroever van de rivier. Het landschap bestaat voornamelijk uit graslanden, elzenbroeken, populierenbossen en kleine brongebiedjes. De valleigronden kampen heel het jaar door met wateroverlast en sterk overstromingsgevaar in de winter. In de drassigste delen van het gebied zijn knuppelpaden aangelegd, al blijven waterdichte wandelschoenen of laarzen hier toch onmisbaar.
Na de start aan ‘t Kasteeltje, het administratief centrum van Denderleeuw, beland je al vrij snel in de Wellemeersen. Je wandelt er een eindje langs de spoorweg, maar toch voelt dit brokje natuur verrassend ongerept aan. Een authentiek vlonderpad loodst je over de natste stukjes heen. Ik ben dol op dergelijke plankenpaden — geef mij een plankje en ik ben content — maar dit pad hééft het gewoon. Ook het tweede knuppelpad, dat je inslaat vanaf de Rodestraat, is zeker en vast de moeite waard. Dat wat verderop ook een Schotse Galloway je pad kan kruisen, maakt het extra spannend.
Rechteroever: Kapellemeersen
Tot hiertoe kende dit verhaal enkel ooh’s en aah’s. De Wellemeersen zouden zo maar even het mooiste natuurplekje van Denderleeuw kunnen zijn. Toegegeven, je moet niet bang zijn van wat kleiige modder, maar dat is dan ook wat je kan verwachten in een overstromingsgebied.
Eens voorbij de Wellemeersen, wist de wandeling mij helaas veel minder te bekoren. De oevers van de Dender zijn door hun grilligheid een stuk idyllischer dan die van pakweg de Schelde. Toch was ik blij dat ik het jaagpad op de rechteroever kon verlaten om via een steile, modderige klim uiteindelijk uit te komen bij de Sint-Amanduskapel. Wist je dat de heilige Amandus de patroon is tegen ‘zere ogen en de worm in ’t land’?
Dankzij mijn zonnebril op sterkte had ik de genade van Sint-Amandus niet nodig, maar helaas was die ‘worm in ’t land’ hier wel erg letterlijk te nemen: de E40. Op de rechteroever wandel je een tijdje vlak naast de drukke verkeersader. En dat, tja … Om die reden vielen de laatste kilometers van de wandeling een stuk minder in de smaak.
Twijfelaar, dus doen!
De wandelroute langs de Welle- en Kapellemeersen is bewegwijzerd, zij het niet overal even duidelijk. Ik schreef het al in de inleiding: deze wandelroute is een geval apart. Eerlijk, zonder de knuppelpaden en de pittoreske kronkels van de Dender had de wandeling deze blog waarschijnlijk niet gehaald. Maar ze zijn er wel, die plankjes en die bochten, en hoe!
Onderweg zag ik echter bordjes voor het Wellemeersenpad en, nieuwsgierig als ik ben, keerde ik terug naar Denderleeuw om deze route te verkennen. De wandeling van 7,45 km loopt gelijk met de mooiste kilometers van de Welle- en Kapellemeersen wandelroute. Je blijft echter op de linkeroever van de Dender, maakt een lus door de Wellemeersen alleen en raakt maar heel even de E40 (maar ja, je raakt ‘m wel en ja, hij stoort).
Gemengde gevoelens dus. Door de nabijheid van de drukke autosnelweg en de spoorweg ontbreekt hier het ‘ver van de wereld’ gevoel waar ik op mijn wandelingen anders zo van hou. Maar de avontuurlijke knuppelpaden en modderbadjes van de Wellemeersen vind ik dan weer onweerstaanbaar. Gewoon doen dus, die wandelingen!
Praktisch
Welle- en Kapellemeersen
Wellemeersen
Ik kwam op mijn route geen obstakels tegen. Blijf echter steeds alert. Ik kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor onvolledige en/of niet accurate routebeschrijvingen. Ik kan in geen geval aansprakelijk gesteld worden voor enig direct of indirect verlies of schade voortkomend of verbonden met het gebruik van deze website. Vind je mijn foto’s mooi? Fijn! Wil je foto’s van mijn blog gebruiken? Vraag dan eerst om toestemming!